Ο ρατσισμός δεν αποτελεί ποτέ αντιπερισπασμό, μα μια ταξική στρατηγική που έχει τόσο υλικά όσο κι ιδεολογικά θεμέλια και που στόχος της είναι να διατηρηθεί η ιεραρχική κοινωνική τάξη πραγμάτων. Παρά την αδιαμφισβήτητη ετερογένεια του κινήματος, τα «κίτρινα γιλέκα» εκφράζουν κυρίως θυμό ως ΓΑΛΛΙΚΟΣ λαός που ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ μα δεν τα φέρνει βόλτα. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν άδικο, μα είναι ακριβώς επειδή ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ, πολύ, και επειδή βρίσκονται στην πατρίδα τους, τη χώρα τους. Τα δύο αυτά σημεία είναι σημαντικά και φέρουν μαζί τους σημάδια μιας διάκρισης. Διάκριση μεταξύ εκείνων που δουλεύουν ΕΝΑΝΤΙΟΝ των λεγόμενων παραληπτών κρατικής πρόνοιας· διάκριση μεταξύ εκείνων που είναι πλήρως νόμιμοι κι εκείνων που δεν είναι, αναφορικά με το ανήκειν τους στο «έθνος».
Ο Μακρόν απαντά σ’ αυτόν τον διαχωρισμό της κοινωνίας. Επειδή ο διαχωρισμός δουλεύει, επειδή οι ταξικές κοινωνίες είναι φυλετικοποιημένες στη βάση τους. Είναι σημαντικό να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, επειδή το να λέμε ξανά και ξανά ότι το άνοιγμα ενός ρατσιστικού ντιμπέιτ αντί για την ικανοποίηση των κοινωνικών απαιτήσεων αποτελεί έναν «αντιπερισπασμό», σημαίνει να λέμε ότι ο ρατσισμός δεν αποτελεί έναν πυλώνα αυτού του συστήματος αλλά ότι είναι ένα απλό εργαλείο που μπορεί ανά καιρούς να χρησιμοποιηθεί για να ξεγελάσει τους ανθρώπους.
Όχι, οι άνθρωποι δεν εξαπατήθηκαν. Οι λευκοί, ακόμη κι οι λευκοί προλετάριοι, έχουν πραγματικά συμφέροντα στον ρατσισμό (η εύρεση εργασίας είναι λιγότερο δύσκολη, ακόμη κι αν η ανεργία παραμένει υψηλή, αλλά λιγότερο υψηλή για τους λευκούς απ’ ότι για τους μη-λευκούς· η εύρεση στέγης είναι λιγότερο δύσκολη, δεν χρειάζεται ν’ ανησυχούν για εξακριβώσεις στοιχείων στον δρόμο και, μερικές φορές, τα θανάσιμα αποτελέσματά τους, δεν αποτελούν τον συνεχή στόχο μηντιακού στιγματισμού, κλπ). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ρατσισμός αποτελεί μια κοινωνική σχέση. Όταν αποτρέπουμε τον Τάδε, αφρικανικής καταγωγής, να πιάσει τη τάδε δουλειά ή το τάδε σπίτι είναι επειδή τα δίνουμε στον Δείνα, που είναι λευκός Γάλλος. Οπότε ναι, ο ρατσισμός δίνει πλεονεκτήματα τους λευκούς, σε ποικίλες αναλογιές, ανάλογα με τη τάξη τους: ψίχουλα τους προλετάριους, τούρτες για τους αστούς. Όμως, πάντα φαίνεται καλύτερο να έχεις ψίχουλα απ’ το να μην έχεις απολύτως τίποτα.
Οπότε, όταν ο Μακρόν προτείνει να μπει σε διάλογο για την κοσμικότητα, την μετανάστευση, κλπ, δεν αποφεύγει το ζήτημα ούτε παραπληνεί τον κόσμο, απλώς υπενθυμίζει υπόρρητα, στους λευκούς, ακόμη και τους λευκούς προλετάριους, ότι ακόμη κι αν πράγματι δεν έχουν ένα πραγματικά δίκαιο μερίδιο του πλούτου, θα έχουν τουλάχιστον την εγγύηση να μην πέσουν τόσο χαμηλά όσοι οι εξαθλιωμένοι, ονομαστικά οι πληθυσμοί με μεταποικιακή καταγωγή.
Alerta Comunista 