Το παρακάτω άρθρο του Damoon Saadati γράφτηκε στις 5 Μαϊου του 2018 και δημοσιεύτηκε στο site της ICT. Η φωτογραφία είναι από διαμαρτυρία εργατών της Hepco (ιρανική εταιρεία κατασκευής εξοπλισμού οδοποιίας). Μπορεί να διαφωνούμε σε διάφορα σημεία, όμως από άποψη πληροφόρισης το άρθρο είναι πολύ χρήσιμο. Βλέπε επίσης μια σχετική έκδοση της Φάμπρικα Υφανέτ.

Πρόλογος της βρετανικής CWO (Οργάνωση Κομμουνιστών Εργατών):

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε πριν την ανακοίνωση τις Τρίτης 8 Μαΐου 2018 πως οι ΗΠΑ αποχωρούν απ’ το JCPOA [Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης] το οποίο προοριζόταν ν’ αποτρέψει το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα απ’ τον εμπλουτισμό ουρανίου για την κατασκευή πυρηνικών βομβών. Η ICT [Διεθνής Κομμουνιστική Τάση, της οποία η CWO αποτελεί το βρετανικό τμήμα] στο σύνολο της θα σχολιάσει αργότερα τις ευρύτερες συνέπειες αυτής της μονομερής δράσης των ΗΠΑ. Όμως, όσον αφορά το ιρανικό καθεστώς, η δράση αυτή αποτελεί ένα δώρο εξ’ ουρανού, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Όπως το άρθρο καθιστά σαφές, η χρεωκοπημένη ισλαμιστική ιδεολογία του καθεστώτος έχει σχεδόν κλείσει τον κύκλο της. Οι εργάτες απλώς αρνούνται πια ν’ αποδεχτούν την ιδέα πως πρέπει να κάνουν θυσίες για τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των αρχόντων τους.

Υπό μια ορισμένη έννοια, οι δράσεις των Ιρανών εργατών, κι οι επιθετική ιμπεριαλιστική ρητορική που εκπροσωπείται περισσότερο καθαρά τώρα απ’ τις πράξεις του Τραμπ, αποτελούν και τα δύο προϊόντα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η κρίση αυτή έχει μεταμφιεστεί εδώ και δεκαετίες πίσω απ’ τη συσσώρευση χρέους και το τύπωμα πλασματικού κεφαλαίου. Σήμερα όμως, ακόμη κι οι αναλυτές του χρηματοπιστωτικού τύπου [press] σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν πως αυτό το σύστημα έχει λιμνάσει. Οι εργάτες είδαν το μερίδιό τους απ’ το ΑΕΠ να μειώνεται απ’ το 1979, μα έως τώρα καθυστέρησαν ν’ αντεπιτεθούν. Ωστόσο, ύστερα από δεκαετίες κατακερματισμού κι εξάρθρωσης, έχουμε τα πρώτα σημάδια (όπως στο Ιράν) πως δεν θα το ανεχτούν άλλο. (Για περισσότερα επ’ αυτού βλέπε την πρωτομαγιάτικη ανακοίνωσή μας Against Nationalism and War!).

Απ’ την άλλη, οι καπιταλιστές ήδη αναλογίζονται τις μειωμένες τους επιλογές κι η εγκατάλλειψη της πυρηνικής συμφωνίας για το Ιράν αποτελεί ένα σημάδι αυτής της εναλλακτικής. Αν η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, οι δυνάμεις μάχονται σκληρότερα για να πάρουν το μερίδιό τους απ’ τα χαμηλότερα κέρδη που μπορούν να βγουν. Και φυσικά, ο επιθετικός εθνικισμός δουλεύει το ίδιο παντού. Ακριβώς όπως οι ρέντνεκς υποστηρίζουν «Πρώτα η Αμερική», το ιρανικό καθεστώς, το οποίο βρίσκεται υπό πίεση απ’ την ίδια του την εργατική τάξη, μπορεί να παίξει το χαρτί της «εθνικής ενότητας» ενάντια στους απεργούς εργάτες. Η αντίθεση δεν γίνεται ανεκτή στους καλύτερους καιρούς, πόσο μάλλον σε μια κατάσταση κοντά στον πόλεμο. Ορισμένες φραξιές του καθεστώτος γύρω απ’ τον Χαμενεΐ και το Σώμα Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς [τμήμα των ιρανικών ένοπλων δυνάμεων] (που ελέγχουν μεγάλο μέρος της οικονομίας) στην πραγματικότητα θα καλωσορίσουν την απόφαση του Τραμπ. Το Ιράν έως τώρα δεν έχει επωφελεθεί ιδιαίτερα απ’ τη JCPOA επειδή οι ΗΠΑ ακόμη εφαρμόζουν μερικές κυρώσεις και, ως αποτέλεσμα, οι ευρωπαϊκές κι ιαπωνικές εταιρείες δεν επενδύουν στο Ιράν υπό τον φόβο πως το Ιράν ίσως μελλοντικά καταλήξει στην μαύρη λίστα των ΗΠΑ. Οι Ιρανοί σκληροπυρηνικοί συνεπώς ετοιμάζονται να δουν το σύμφωνο να καταρρέει και να επιστρέψουν στην παραγωγή του όπλου ικανού ν’ ανταπεξέλθει στην μόνη άλλη πυρηνική δύναμη της περιοχής – το Ισραήλ (με το οποίο, μαζί με τη Σαουδική Αραβία, ταυτίζεται το παρόν αμερικάνικο καθεστώς). Εν ολίγοις, αυτό αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς τον πόλεμο, ο οποίος μπορεί μόνο ν’ αποφευχθεί απ’ την εργατική τάξη αγωνιζόμενη για τη δική της ατζέντα κι ενάντια στις εθνικιστικές πολεμικές προετοιμασίες. Όπως πάντα, το σύνθημά μας παραμένει «ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ» κι ειλικρινά ελπίζουμε πως οι θαρραλέοι εργάτες στο Ιράν θα το υιοθετήσουν.

Το άρθρο:

Οι Ιρανοί εργάτες χλευάζουν τα «αντιιμπεριαλιστικά» συνθήματα

Μέρα και νύχτα, καθώς πλησιάζει η 40η επέτειος απ’ την ίδρυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, οι ηγέτες της αλαζονικά επαναλαμβάνουν τις ιμπεριαλιστικές τους επιτεύξεις και φωνάζουν για το «ισλαμοϊρανικό μοντέλο προόδου» και τον «ισλαμικό πολιτισμό». Την ίδια στιγμή, ενώ η πολύχρωμη αντίθεση σ’ αυτό το καθεστώς επιδιώκει τους ρεφορμιστικούς κι εθνικιστικούς της στόχους διαπραγματευόμενη κι εκλιπαρόμενη για το μερίδιό της, η εργατική τάξη εισέρχεται στο προσκήνιο. Ακολουθώντας έναν αυξανόμενο αριθμό απεργιών το περασμένο έτος[1], κι ιδίως τις πρόσφατες διαδηλώσεις[2] οι οποίες αποτελούν τμήμα μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης πολιτικής ατμόσφαιρας, η εργατική τάξη κάνει την παρουσία της αισθητή. Μια πτυχή-κλειδί αυτού είναι η υιοθέτηση ενός νέου κι αξιοσημείωτου συνόλου τακτικών, όπως αποκαλύπτεται απ’ το είδος των συνθημάτων που φωνάζονται σε διάφορες απεργίες κατά τους περασμένους μήνες, τα οποία διαδίδονται σε πολλές περιοχές. Η δημιουργία αυτών των συνθημάτων δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο πέρα από την αποκήρυξη των «αντιιμπεριαλιστικών» συνθημάτων του καθεστώτος, με την μορφή ενός μαύρου χιούμορ που τα γελοιοποιεί.

Η κρίση που βαθαίνει, οι αδιέξοδες πολιτικές και των δύο φραξιών

Στην αρχή κάθε έτους, ο ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, στο συγχαρητήριο μήνυμά του, προσδίδει στο νέο έτος διάφορους τίτλους. Οι θρησκευτικοί τίτλοι της πρώτης δεκαετίας όπως «Ιμάμης Χομεϊνί», «Ιμάμης Αλί», «Προς τιμήν του Ιμάμη Χουσεΐν», «Προφήτης Μωάμεθ», κλπ, έρχονται σε οξεία αντίθεση με τους οικονομικούς τίτλους της τελευταίας δεκαετίας, όπως «Διπλή Προσπάθεια και Διπλή Δουλειά», «Οικονομική Τζιχάντ», «Εθνική Παραγωγή και Στήριξη των Ιρανών Εργατών και Ιρανικού Κεφαλαίου», «Οικονομία της Αντίστασης: Παραγωγή και Απασχόληση», κλπ, όχι μόνο επιδεικνύουν τον αληθινό ιστορικό τόπο του ιδρυτή της Ισλαμικής Δημοκρατίας, Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο οποίος διάσημα παρατήρησε ότι η «οικονομία είναι για τον γάιδαρο», αλλά και κάτι ακόμα: πως αποτελεί τη συνέχιση της οικονομικής κρίσης και του βαθέματος του αντίκτυπού της, που αποτελεί τον λόγο για την επιλογή αυτών των τίτλων, μολονότι με μια πρόθεση παραπλάνησης.

Πλέον, η οικονομία έχει γίνει δημοσίως κι επισήμως η κύρια καθημερινή φλυαρία όλων των καθεστωτικών αναλυτών, καθώς και των κακούργων τους. Η «αντιστασιακή οικονομία»[3], την οποία κηρύττει τα τελευταία χρόνια ο Ιρανός «Ανώτατος Ηγέτης», δεν έχει καταφέρει απολύτως τίποτα. Έχει παραμείνει σε μια μορφή νουθεσίας στα τζαμιά και τις θρησκευτικές συνάξεις, κι αυτό είναι όλο. Για πολλά χρόνια, το καθεστώς είχε υπάρξει ικανό να κατηγορεί για τα οικονομικά του προβλήματα τη Δυτική επιθετικότητα, κι αυτό κατάφερε να προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας στο καθεστώς εις βάρος των ζωών αρκετών γενεών εργατών και μοχθούντων. Τώρα, η κατάσταση τόσο πολιτικά όσο κι οικονομικά, τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς, γίνεται κρίσιμη για την Ισλαμική Δημοκρατία. Η πυρηνική συμφωνία δεν έχει προσφέρει τίποτα χειροπιαστό. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι πλήρως χρεωκοπημένο (η χρήση ισλαμικής ορολογίας για το «επιτόκιο», τις «επενδύσεις», κλπ, τελικα δεν βοήθησε!). Έχει υπάρξει μια ραγδαία αύξηση στον αριθμό των ανέργων, κι ο πληθωρισμός αποτελεί καθημερινότητα. Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και γνωρίζει πως τα παρασκευιάτικα κηρύγματα και προσευχές δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, οπότε τώρα βρήκε ένα νέο κόλπο. Στις 16 Φεβρουαρίου 2018, σε μια συνάντηση με τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής του Συνεδρίου των 14.000 Μάρτυρων των Εργατικών Συνδικάτων», συνέδεσε άμεσα τις εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις με την αντεπανάσταση και τον εσωτερικό έχθρο, λέγοντας:

Έχω πει επανειλημμένως σε ομιλίες προς τους αγαπητούς μας εργάτες, πως η αντεπανάσταση της χώρας εξ αρχής εστίασε στους εργάτες, προσπαθώντας να παρακινήσει την εργατική κοινότητα ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία στο σύνολό της, απ’ την πρώτη κιόλας μέρα της νίκης της επανάστασης. […] Ένας απ’ τους κύριους στόχους των εχθρών μας είναι να προσπαθούν να δημιουργήσουν μια στάσιμη κατάσταση για τα εργοστάσιά μας μέσω των εργατών, στους χώρους εργασίας μας, ειδικά στους μεγαλύτερους […] Οι εργάτες μας όμως πάντα αντιστέκονταν αυτά τα χρόνια, υπήρξαν πάντα αμετακίνητοι, με τη διορατικότητά τους πάντα περιφρονούσαν τα χέρια του εχθρού, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό[4].

Σ’ αυτή τη συνάντηση, μίλησε για τα πάντα εκτός απ’ τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι εργάτες σε καθημερινή βάση. Αντ’ αυτού, έκανε διαρκείς αναφορές στις πρώτες ημέρες της επανάστασης, για το πως οι εργάτες στηρίξαν το καθεστώς και πως συμμετείχαν πρόθυμα στον πόλεμο, επαναλαμβάνοντας ανιαρώς ιστορίες που διηγείται για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Ωστόσο, αυτή τη φορά έκανε ένα βήμα παραπάνω και συνέδεσε άμεσα τις εργατικές διαμαρτυρίες κι απεργίες με «τον εχθρό», και τους προειδοποίησε για τις επιπτώσεις των απεργιών κι οποιασδήποτε προσπάθειας για το σαμποτάρισμα της παραγωγής. Αυτό δεν αποτελεί παρά μια ένδειξη του φόβου για το εργατικό κίνημα, το οποίο ο Χαμενεΐ διαισθάνεται ενστικτωδώς πως ίσως στέκεται στον δρόμο του. Γνωρίζει πολύ καλά τις προοπτικές του εργατικού κινήματος. Θυμάται πολύ καλά την μαζική απεργία των εργατών στα κοιτάσματα πετρελαίου τον Νοέμβριο του 1978 που ταρακούνησαν το καθεστώς της δυναστείας Παχλαβί και της έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Μολαταύτα, τώρα παριστάνει τον αθώο και πως κατά τη διάρκεια της τελευταίας σαρακονταετίας της δολοφονικής και βαρβαρικής κυριαρχίας του καπιταλιστικού καθεστώτος, οι εργάτες δεν αποκτήσαν καμία εμπειρία και πως θα ξεγελιούνται διαρκώς με τα ίδια κόλπα που χρησιμοποιήθηκαν πριν από σαράντα χρόνια, ελπίζοντας πως ίσως ακόμη μια φορά θα δει στο φεγγάρι την εικόνα της Αγιότητάς του[5]. Όχι Αγιότατε, οι μέρες αυτές έχουν παρέλθει. Τέσσερις δεκαετίες συνεχούς καταστολής και φυλακίσεων εργατών ακτιβιστών, μαζικών ληξιπρόθεσμων καταβολών των μισθών κι ανεργίας είναι αρκετές. Όταν οι εργάτες του χρυσορύχειου Aghdarreh[6] χτυπήθηκαν βιαίως υπό το φως της ημέρας απλώς επειδή διεκδικούσαν τους απλήρωτους μισθούς τους, που βρισκόταν η Αγιότητά Του; Προσευχόταν για την υγεία τους;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η επείγουσα κατάσταση έχει αναπόφευκτα τώρα αναγκάσει το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας να εγκαταλείψει την αγία γραφή του, και συνδέοντας τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες με τον εχθρό και την αντεπανάσταση έχει βασικά δύο στόχους· πρώτον, προσδίδοντας μια λάθος ταμπέλα, ελπίζουν να δημιουργήσουν διαιρέσεις εντός της εργατικής τάξης (θα επανέλθουμε σ’ αυτό παρακάτω)· και δεύτερον, ετοιμάζουν το έδαφος για μια σκληρή επίθεση που τώρα φαίνεται επικείμενη. Όπως πάντα, απ’ τις πρώιμες ημέρες των απεργιών και των διαδηλώσεων, μπράβοι και μαφιόζοι, γνωστοί ως πράκτορες με πολιτικά, έδωσαν το παρόν δίπλα στους απεργούς και διαδηλωτές, ενώ η άφιξη της Επαναστατικής Φρουράς σε μετέπειτα στάδιο είναι βέβαιη.

Εν πάση περιπτώσει, η κατάσταση με την άλλη φράξια της άρχουσας τάξης δεν είναι ιδιαίτερα καλύτερη. Η πυρηνική συμφωνία, το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA), το οποίο, με τη βοήθεια του τζίνι του λυχναριού, υποτίθεται πως θ’ άνοιγε τις πόρτες για το ξεπέρασμα της οικονομικής στασιμότητας, αποδείχτηκε τώρα ν’ αποτελεί το ίδιο ένα προβληματικό κι αμφιλεγόμενο ζήτημα! Αν ο χρυσός σκουριάσει, τι μπορεί να κάνει το σίδερο; Τώρα, για εκατομμύρια εργατών, οι συζητήσεις για μετριοπάθεια και σκοπιμότητες δεν αποτελούν παρά ανοησίες. Ακόμη κι αν η πυρηνική συμφωνία άνοιξε μια ευκαιρία κι έδωσε μια ανάσα, με μια απόλυτα έννοια αυτά ίσχυαν μόνο για το καθεστώς. Μόνο κατά τον περασμένο μήνα, η αξία του νομίσματος (ριάλ) έπεσε κατά 30%. Ακόμη κι αν η κυβέρνηση του Ρουχανί δεν εμπλεκόταν άμεσα σ’ αυτή τη ξαφνική πτώση του νομίσματος (που αποτελεί μια αναιτιολόγητη εικασία), υπήρξε δώρο εξ ουρανού καθώς επιλύθηκε, προς το παρόν, το έλλειμα του προϋπολογισμού της κυβέρνησης[7]. Όμως, την ίδια στιγμή, η πρόσφατη αύξηση 10,4% του βασικού κατώτατου μισθού, που θεωρείται απ’ τους ρεφορμιστές ένα λογιστικό επίτευγμα, εξαλείφθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Ας αφήσουμε προς στιγμής στην άκρη το γεγονός πως ο κύριος λόγος που η κυβέρνηση αποδέχτηκε την ανάγκη για μια αύξηση του κατώτατου μισθού υπήρξαν οι επίμονες απεργίες των εργατών, ιδίως των πρόσφατων διαμαρτυριών, κι ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης.

Εν πάση περιπτώσει, υπό το βάρος αυτών των απεργιών και διαδηλώσεων, η ατμόσφαιρα φόβου έσπασε και συνεπώς οδήγησε κι άλλα κοινωνικά στρώμματα να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις. Οι διαμαρτυρίες για το χιτζάμπ, γνωστές ως «Τα Κορίτσια της Οδού Επανάστασης»[8], για την εθνική ταυτότητα, για την προστασία του περιβάλλοντος, των αγροτών, κλπ, αυξάνονται. Για την εργατική τάξη, είναι ζωτικής σημασίας να διατηρήσει τη ταξική ανεξαρτησία της και με αποφασιστικό τρόπο να δώσει εξ αρχής έμφαση στο μελλοντικό συμβουλιακό στυλ κυβέρνησης με μια διεθνιστική προοπτική. Ηγούμενη την πάλη και χρησιμοποιοώντας νέες πρωτοβουλίες, η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να επιδείξει την ανωτερότητα του συμβουλιακού είδους ενάντια στο κοινοβουλευτικό σύστημα ως την μόνη ανθρώπινη κι εφικτή εναλλακτική για τη λειτουργία της κοινωνίας στο σύνολό της. Όποτε, τι γίνεται με τις νέες εργατικές πρωτοβουλίες;

Και έτσι ξεκίνησε…

Τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2018, οι εξαγριωμένοι εργάτες του εργοστασίου της Hepco στο Arak, διαδηλώσαν διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις καθυστερημένες καταβολές μισθών 18 μηνών. Με πικρό και μαύρο χιούμορ φωνάζαν «Θάνατος στον Εργάτη, Ειρήνη για τον Καταπιεστή». Τις επόμενες μέρες πραγματοποιήθηκαν περισσότερες διαμαρτυρίες με νέα συνθήματα, «Ο απελπισμένος εργάτης πρέπει να εκτελεστεί, ο διεφθαρμένος χρηματοοικονομικός σύμβουλος πρέπει να ελευθερωθεί». Τα συνθήματα αυτά αντηχήσαν αλλού. Στην πορεία αρκετών εβδομάδων, το περιεχόμενο των συνθημάτων έγινε οξύτερο και γελοιοποιούσε τα «αντιιμπεριαλιστικά» συνθήματα του καθεστώτος: «Δεν πληρώνουν τους μισθούς μας, Θάνατος στην Αμερική». Μερικές ακόμη εβδομάδες αργότερα, ο σαρκασμός αφέθηκε στην άκρη και τα συνθήματα απευθύνονταν ευθέως στις αρχές: «Ιμάμη της Παρασκευής, άκουσέ μας, είμαστε εργάτες κι όχι κακοποιοί» και «ο εχθρός μας είναι εδώ, κι όχι η Αμερική». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτά τα συνθήματα διατάραξαν την ομοιομορφία της ατμόσφαιρας των διαδηλώσεων, και είναι επίσης αναμφίβολο πως έσπασε το μούδιασμα της κοινωνίας και τα κεφάλια στράφηκαν προς το εργατικό κίνημα. Αυτό που μένει να δούμε είναι ο αντίκτυπος αυτών των αγώνων τους ερχόμενους μήνες. Θ’ ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο για την πάλη της ιρανικής εργατικής τάξης;

Ψευδείς διαχωρισμοί στο εσωτερικό της εργατικής τάξης

Ένα σημαντικός ακρογωνιαίος λίθος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, απ’ την πρώτη της κιόλας ημέρα, ήταν ο μανιώδες κραυγασμός «αντιιμπεριαλιστικών» συνθημάτων, κάτι που δεν σταμάτησε ποτέ τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Ο ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας αποκάλυψε ακριβώς τι σημαίνουν γι’ αυτόν τα συνθήματα αυτά. Τη Δευτέρα 22 Απριλίου 2013, απευθυνόμενος σε καθηγήτριες πανεπιστημίων κι ελίτ της ακαδημίας, είπε:

Οι Δυτικοί, ιδίως οι ευρωπαϊκές φυλές, είναι άγριες. Μπορεί να μοιάζουν τακτικοί, να φορούν γραβάτες και να χρησιμοποιούν αρώματα κι άλλα παρόμοια, όμως ακόμη έχουν την ίδια άγρια φύση κι ακόμη συμπεριφέρονται με τον ίδιο άγριο τρόπο που συμπεριφέρονταν πάντα σ’ όλη τους την ιστορία. Σκοτώνουν ανθρώπους μ’ ευκολία και διαπράττουν εγκλήματα με απόλυτη ψυχραιμία. Συνεπώς, δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη αν οι Ευρωπαίοι κι οι Αμερικάνοι στην πατρίδα τους χτυπάνε τις γυναίκες[9].

Τα λόγια αυτά, προερχόμενα από έναν «Ανώτατο Ηγέτη» μιας χώρας που έχει τον υψηλότερο αριθμό εκτελέσεων στον κόσμο, λένε κάτι για την αφθονία της χυδαιότητας που υπάρχει μεταξύ αυτών των ανθρώπων. Όπως και να ‘χει, δεν έχει διαφορά αν αυτά τα απαράδεκτα ρατσιστικά σχόλια γίνονται κυνικώς για εσωτερική κατανάλωση ή εάν προέρχονται απ’ τις αντιδραστικές του σκέψεις. Για τις άρχουσες τάξεις, η ξενοφοβία και του μίσος για τους «άλλους» είναι απλώς εργαλεία για τη διαίρεση της εργατικής τάξης κατά θρησκεία, εθνικότητα, κλπ, ώστε να προστατεύσουν τη ταξική τους κυριαρχία. Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν (φορώντας γραβάτα) παρουσίασε μια ειδική έκδοση του Κορανίου του Αγιατολάχ Χαμενεΐ, η δυτική ωμότητα του παρουσιαστή δεν ήταν ζήτημα, επειδή παρευρισκόταν στη 3η σύναξη του Φόρουμ των Χωρών Εξαγωγής Φυσικού Αερίου (GECF) στη Τεχεράνη. Ναι, είναι τόσο απλό – τα κοινά ταξικά συμφέροντα είναι εκείνα που τελικά μετράνε. Η ίδια αρχή ισχύει και για την άλλη φραξιά: είτε οι συνεχείς της επαίνοι για τη δυτική δημοκρατία πηγάζει από δημαγωγία είτε από αυταπάτες, πάλι δεν έχει καμία σημασία. Οι ανοησίες τους αναφορικά με πολιτιστικές διαφορές, ποικιλομορφία, πολυπολιτισμικότητα, κλπ, στοχεύουν να υπονομεύσουν την ενότητα της εργατικής τάξης, κι αυτό είναι επίσης σύμφωνο με τα ταξικά τους συμφέροντα.

Εν ολίγοις, όποια φραξιά κι αν εκπροσωπεί τις άρχουσες τάξεις, απλώς διασφαλίζει πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα διατηρηθούν οι διαιρέσεις κι οι διαμάχες μεταξύ του λαού γενικά και της εργατικής τάξης ειδικά. Το κλασσικό παράδειγμα αυτού υπήρξε την περίοδο της εκλογικής διαμάχης του 2009, όταν υποστηρικτές τόσο του Mousavi  όσο και του Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ συγκεντρώθηκαν στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης. Οι υποστηρικτές του Πράσινου Κινήματος φωνάζαν «Θάνατος στη Ρωσία», κι οι υποστηρικτές του Αχμεντινετζάντ «Θάνατος στην Αμερική». Αυτό είναι ένα ζήτημα που κι οι δύο φραξιές χρησιμοποιούν μέχρι και σήμερα για να διαιρούν την εργατική τάξη. Σε πρόσφατες διαδηλώσεις, σε πολλές περιοχές φωνάχτηκε το σύνθημα «Ούτε Γάζα ούτε Λίβανος, η Ζωή μου για το Ιράν». Η μια φραξιά που βρίσκεται υποκριτικά υπό την αιγίδα των Παλαιστίνιων υποδαυλίζει μίσος για τους Ισραηλινούς, κι η άλλη φραξιά, επαινόντας το «δημοκρατικό» κράτος του Ισραήλ και καταδικάζοντας τη τρομοκρατική φύση της Χαμάς, αρνείται και παραμελεί την κρίσιμη κατάσταση των Παλαιστίνιων.

Κομμουνιστές μιλιτάντηδες και σύντροφοι εργάτες

Η νίκη του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία όχι μόνο δεν αποτελεί μια νίκη για τους Σύριους εργάτες, αλλά δεν θα λύσει τον δεσμό των προβλημάτων της εργατικής τάξης του Ιράν. Παρομοίως, μια νίκη των φιλοδυτικών ομάδων δεν θα επιφέρει τίποτα ούτε για τους Αμερικανούς εργάτες, ούτε για τους εργάτες του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Εν ολίγοις, αν αυτό το ζήτημα είχε παραμείνει εντός των ίδιων των άρχουσων τάξεων, θα ήταν κάτι που δεν θα μας αφορούσε καθόλου. Όμως, το νόημα εδώ είναι πως αυτά τα ζητήματα έχουν συρθεί στη ταξική πάλη των εργατών. Εδώ είναι που πρέπει οι διεθνιστικές πολιτικές να εγερθούν ενάντια σ’ όλες τις πολιτικές του μίσους και της ξενοφοβίας. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είτε στις ΗΠΑ είτε στη Ρωσία, είτε στο Ιράν είτε στη Σαουδική Αραβία, είτε στο Ισραήλ είτε στην Παλαιστίνη, κλπ, είναι παντού τα ίδια κι αυτά είναι η καταστροφή και κατάργηση των εθνικών συνόρων.

Η πολιτική όλων των φραξιών της Ισλαμικής Δημοκρατίας με τους διεθνείς υποστηρικτές τους κι οι μεταρρυθμιστικές εκκλήσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών, έχουν φτάσει σ’ ένα αδιέξοδο. Η πυρηνική συμφωνία όχι μόνο δεν πέτυχε την οικονομική ευημερία, κι όχι μόνο απέτυχε να διώξει τη σκιά του πολέμου απ’ το Ιράν, αλλά αντιθέτως, τώρα η απλή ύπαρξή της έχει μετατραπεί σε αιτία πολέμου. Αυτό αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα του πως ο ιστορικός ρόλος του καπιταλισμού έχει τελειώσει. Ακόμη κι εντός της ίδιας του της δομής, στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεών του, είναι πλήρως ανίκανο και παράλυτο. Δεν μπορεί καν να εκπληρώσει τις ίδιες του τις αντιδραστικές υποσχέσεις, η εσωτερική του οργάνωση δεν έχει τις δυνάμεις και τη φερεγγυότητα που οι ίδιοι έθεσαν για τον εαυτό τους και αξίζουν μόνο γελοιοποίηση, ακριβώς όπως κάνουν οι Ιρανοί εργάτες.

Τέλος, να επαναλάβουμε γι’ άλλη μια φορά αυτό που γράψαμε στις 18 Δεκεμβρίου του 2013 στο άρθρο μας «The Ruling Class Unites Around Rouhani’s Nuclear Diplomacy» για τον Ιράν:

Είτε οι πρόσφατες διαπραγματεύσεις μεταξύ Ιράν και Δύσης καταλήξει κάπου είτε παραμείνει σε μια σύγκρουση όπως τα τελευταία δέκα χρόνια, είτε το Ιράν αποκτήσει πυρηνική τεχνολογία είτε όχι, τίποτα απ’ αυτά δεν θα μειώσει τις παγκόσμια αναπτυσσόμενες εντάσεις και δεν θα σταματήσει την παγκόσμια γενική τάση προς τον πόλεμο. Ούτε θα σταματήσει την ανεργία και τη φτώχεια. Ο μόνος τρόπος διαφυγής απ’ αυτή την κατάσταση είναι η εντατικοποίηση της ταξικής πάλης κι η αναγνώριση του γεγονότος πως η χειραφέτισή μας, ως ένα τάγμα του παγκόσμιου προλεταριάτου, κείτεται στη χειραφέτηση όλων των άλλων ταγμάτων της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Σε κανένα σημείο της ιστορίας η μοίρα μας δεν υπήρξε τόσο αλληλοδιαπλεκόμενη όσο σήμερα, και ποτέ πριν ο σχηματισμός ενός διεθνιστικού κόμματος δεν υπήρξε τόσο αναγκαίος και ζωτικής σημασίας[10].

Σημειώσεις:
1. Απ’ την Πρωτομαγιά του 2017 έως τον Μάιο του 2018, συνέβησαν κατά μέσο όρο 17 απεργίες την ημέρα. Κι αυτό σύμφωνα μόνο με τις επίσημες και καταγεγραμμένες απεργίες. Βλέπε http://www.bbc.com/persian/43947490
2. Βλέπε http://www.leftcom.org/en/articles/2018-01-16/iranian-protests-against-austerity
3. Βλέπε www.leftcom.org/en/articles/2012-10-12/the-crisis-in-iran
4. Βλέπε http://www.bbc.com/persian/iran-43196307
5. Κατά την Ιρανική Επανάσταση του 1979, υπήρξε η φήμη πως μπορούσε κανείς να δει στο φεγγάρι την εικόνα του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Στην ισλαμική θεολογία, το φεγγάρι είναι ιερό.
6. Βλέπε http://www.leftcom.org/en/articles/2016-06-06/iran-the-day-they-flogged-“god”
7. Στο Ιράν, ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης υπολογίζεται σε δολλάρια και η κυβέρνηση αποτελεί την μόνη πηγή παροχής δολλαρίας, πουλώντας τα στην αγορά. Αυτό επειδή τα έσοδά της απ’ το πετρέλαιο είναι σε δολλάρια. Έχει υπάρξει μια φήμη πως η Επαναστατική Φρουρά, προετοιμαζόμενη για μια ενδεχόμενη ακύρωση της πυρηνικής συμφωνίας, έχει μεταφέρει συνάλλαγμα στο εξώτερο Ιράν, και φαίνεται πως η αγορά έχει αντιδράσει σ’ αυτό με μια οξεία πτώση του ριάλ.
8. Βλέπε http://www.bbc.com/news/av/world-middle-east-42954970/iran-s-hijab-protests-the-girls-of-revolution-street
9. Βλέπε http://english.khamenei.ir/news/1784/Leader-s-Speech-to-Outstanding-Women
10. http://www.leftcom.org/en/articles/2013-12-14/iran-the-ruling-class-unites-around-rouhani’s-nuclear-diplomacy